اقتدار الان از یه زخم کوچولو از آدمای کوچیک و ناچیز
زندگی پر از پیچ‌وخم‌هاییه که گاهی زخما و خیانت‌ها جاشونو تو قلب آدم
می‌ذارن. اما اونی که واقعاً قوی و مقتدره، اجازه نمیده این زخما تعیین
کنن که کی و کجا وایسته. ععیزم سعی کن تو بازی سازی کنی و همه این چالشا هم
سرگرمی بازیت باشه.
هرکی زخم زد، یه قدم عقب‌تر موند. این جمله خیلی سنگینه، چون نشون می‌ده
آدمای حقیر و نا چیز هزار هم به آب و آتیش بزنن باز مثل آب تو هاون
کوبیدنه، نمی‌تونن ضربه ای به کسی بزنن که دیگه زندگی بی حسی مزمن بهش زده از بس درد چاشنی زندگیش بوده. زخم واسه
بعضیا یه نقطهٔ پایان به نظر میاد، ولی واسه قوی‌ترها مثل مداله؛ نشون
دهندهٔ جاهایی که ایستادن، جنگیدن و تبدیل به خاطره پیروزیشون شده.
فکر کن توی بازی زندگی هستی. هرکسی می‌خواد نقش خودشو داشته باشه؛ یکی
می‌شه رفیق، یکی دشمن. ولی در نهایت این تویی که بازی رو هدایت می‌کنی. اگه
بذاری زخما تو رو بشکنن، کنترل از دستت می‌ره ععیز دل من. اما اگه اونارو
بپذیری و ازشون یاد بگیری، میشن درسی که تو رو تبدیل به شخصی می کنه که توپ
تکونش نمیده. دقیقاً مثل اونی که زخم رو مدال می‌بینه.
تو وظیفه انسانی خودت بدون که آدم های حقیر و پل...ت فرصت بهشون بدی که کنارت یه ذره آدم شدن و بیاموزند
خیلیا فکر می‌کنن زخم، ضعف آدمو نشون می‌ده. ولی این فقط یه برداشت اشتباهه. زخما تجربه‌هایی هستن که تو رو از آدمای معمولی جدا می‌کنن. وقتی می‌فهمی هیچ‌کس نمی‌تونه روت تاثیری بذاره چون درسایی که گرفتی و زخم هایی که داری تو رو به این شرایط رسوندن، اون وقته که قدرت واقعی خودتو پیدا می‌کنی. ولی الله وکیلی نسل امروز با ده درصد چیزایی که ما تجربه کردیم دست به تیغ می شن و آهنگ تیغ و بردار گوش میدن و تمام🤣
حالا وقتشه که از خودت بپرسی: "من بازی زندگی رو چطور جلو می‌برم؟" آیا اجازه می‌دی دیگران برات تصمیم بگیرن؟ یا مثل یه بازی ساز و رهبر، بازی رو طوری که می‌خوای جلو می‌بری؟ اونی که نمی‌شه شکستش داد، اول تو ذهنش پیروز شده. وقتی به این باور برسی که هیچ زخمی نمی‌تونه تو رو متوقف کنه، به معنای واقعی غیرقابل شکست می‌شی.
بازی دست توئه. زخما، خیانت‌ها، و نامردی‌ها فقط جاده‌های پرپیچ‌وخم مسیرته، نه مقصد. زخم هاتو مدال کن و مدالا رو جمع کن، به عقب نگاه نکن، و یاد بگیر همیشه رو به جلو حرکت کنی جیگر من.
