یه انگشتر پلاستیکی که تو خرابه های شهر افتاده یه ارزشی داره و یه انگشتر الماس تو موزه هم یه ارزش، وقتی اشتباه می کنی که انگشتر پلاستیکی و با الماس اشتباه بگیری، اون انگشتر تو خرابه های شهر رو زمین میون آشغالا افتاده و وقتی بهش ارزش می دی همون بهت زخم می زنه.

حالا جایی اشتباه می کنی که این دوتا رو با هم عوض کنی، اونی که ارزشش بالاس برات بی بها بشه و اونی که تومنی یک قرون هم ارزش نداره، بها بهش بدی

یه ذره عمیق تر، همه انسان ها ذات وجودیشون ارزشش بالاست. ولی جامعه شده جنگل و قیمت گذاری آدما از رفتارشون مشخص میشه. همیشه این مثالُ می زنم وقتی یه محلی داره چای رایگان میده و رو به روش کافه ایه که هر لیوان قهوه لته اش میانگین قیمتش 65 ت ارزش مادی داره، ترجیح میدم که کافه و قهوه و انتخاب کنم.

این دلیل بر با کلاسی من نیست، عمومی بودن یه چیز و بی بها بودنش برام جذابیت نداره. اون آدمی که عمومی و قابل دسترس همه است و استفاده ازش برای همگان آزاده مسلما همون انگشتر پلاستیکیه که هیچ ارزشی که برا خودش قائل نیست به کنار، هر لحظه هم میتونه 24 ساعت در دسترس باشه.

حالا وقتی تو جامعه ای هستیم که این اشخاص اعتبار گرفتن، تو فضای مجازی ترند میشن مسلما میزان زخم خوردن هم زیاد میشه. اینجاست که باید انتظار نداشته باشی از اون شخص که خودش زخمتو خوب کنه. اون الان مشغول زخم زدن به یکی دیگه است.

با معرفی این مقاله هم کار و تموم کنم: به کارت میاد بخونش:  مدرنیته یا هرزگی؟ جاده‌ای به ناکجا